Turpi

" Botuar në vitin 1867, një vit pas Thérèse Raquin, Madeleine Férat duke qëndruar në përmbledhjen "skena të jetës boheme", me personazhet e qendrës, në krim, të destinuar drejt krimeve, vrasjeve, vetëshkatërrimit. i parë, ai romantik, por edhe po aq iniciativës së tij pozitiviste, që e la pa iluzione mbi skllavërinë e trupit, dhe peshën e zakoneve, mentaliteteve, duke i dhënë veprës, përtej personazheve të ardhur nga rrangallat e kohës romantike, vrrullin dhe egërsinë. sekuencave të saj rrëfimtare.
këtë roman, Zola trajton vizionin e tij të gjithë kësaj, i cili do të jetë më pas në Rougon-Macquart. Madelena qenë aq e dhënë dhe aq kishte plot me të dashurin e saj të parë, saqë vajza e saj e ngjante më shumë se sa babait të saj të vërtetë. Kjo gjë e çoi fatalisht tek i dashuri i parë. Ky fatalizëm i mbetet me atë të shërbëtores plakë që mbështetej në fiksimet e saj fetare.
I braktisur nga e ëma, harruar nga të atit, rritur nga një protestante fanatike, i torturuar në shkollë, Guillaune do vetëm dy njerëz në botë: mikun e tij të vetëm, Zhakun, pastaj Madelenën me atë që martohet. Mirëpo ata të dy janë njohur më parë...
Madeleine Férat, ikur nga një tutor abuzues, hidhet në krahët e Zhakut, i pari që e josh dhe ajo e dashuron marrë atë.
Madelena dëshpërohet kur Zhaku ikën si kirurg ushtarak në Cochinchine. Njihet me Guillaume de Viargue i cili kërkon të martohet me të. Ajo heziton dhe vendos të martohet vetëm pasi mëson Zhak ka pësuar një zë dhe mbytet në det. Katër vite martesë, me vajzën e tyre derisa Zhaku, lumturisht i dashuri rishfaqet në jetën e tyre...
Portreti i Madelenës, në momentin që shkon tek i dashuri i saj i kujton një Dega në fillimet e tij si piktor. Një tjetër duket si një Renoir. Një pejzazh në rrethinat e Noiraude, si në imazh i Daubigny.
Kësaj tipare edhe më të tillë: ato që duken nëpër faqet e romanit të ngjashëm me ato të piktorëve të shkollave të re, që Zola i njeh aq mirë dhe shpesh i quan "pejzazhistë"e ndonjherë tjetër, "aktualistë", por. edhe "piktore natyralistë" para se ata të quheshin përgjithmonë "impresionistë".
Ky roman, i kushtuar Manet, dëshmon shijen e Zolasë për personat e mallkuar, situatat e panikut... Me një stil që evokon Renoir dhe Degas, bie "perdja" e romanit të lehtë-ngadalë mbi tragjedinë e dy të rinjve…