Vorbull 91

“Ai nuk punon më mbi programin, por mbi ëndrrën, mbi atë që ka krijuar vetë e ua ka injektuar edhe ndjekësve, nuk flet e shpjegon se si do të realizohet ajo, por blofon duke imagjinuar se sa bukur do të jetë atëherë... kur të kryhet. Autosugjestionohet. Dëgjon veten me kureshtje të çiltër në ekranin e TV dhe mrekullohet se sa bukur ka folur, se sa fort e kanë duartrokitur, mallëngjehet para një fëmije që i zgjat lule e nuk mendon se ajo skenë është pjella e servilizmit të ri, krijesë e lajkatarit të parë që me siguri gjendet diku aty rrotull tij. Kështu, çdo ditë prangon shpirtin e vet, asgjëson energjinë e dobishme, mbyt punën konstruktive dhe me takime, mitingje, konferenca, mbledhje, uzurpon masmedian dhe kjo e fundit nën-ndërgjegjen e popullit, i cili, pak nga pak, mësohet të bashkëjetojë me imazhin shtypës e të pashmangshëm, me imazhin e gënjeshtërt të njeriut gjithnjë në aktivitet, në lëvizje, të palodhur, të interesuar për gjithçka, që zë çdo ditë e më tepër hapësirë, atë hapësirë e kohë që ua merr të tjerëve, në fund të fundit, duke shtrënguar e mbyllur, duke ndryrë kështu inteligjencën, krijimtarinë, unin, etjen, ethen, egon, arrivizmin e shumë e shumë individëve, që dalëngadalë heqin dorë të lodhur nga qëllimet, idealet, ëndrrat e shpresat e tyre, për t’iu kushtuar mbijetesës, radhës, mbushjes së ujit e zënieve të kota me komshinjtë...“.
(fragment nga libri)“Ai nuk punon më mbi programin, por mbi ëndrrën, mbi atë që ka krijuar vetë e ua ka injektuar edhe ndjekësve, nuk flet e shpjegon se si do të realizohet ajo, por blofon duke imagjinuar se sa bukur do të jetë atëherë... kur të kryhet. Autosugjestionohet. Dëgjon veten me kureshtje të çiltër në ekranin e TV dhe mrekullohet se sa bukur ka folur, se sa fort e kanë duartrokitur, mallëngjehet para një fëmije që i zgjat lule e nuk mendon se ajo skenë është pjella e servilizmit të ri, krijesë e lajkatarit të parë që me siguri gjendet diku aty rrotull tij. Kështu, çdo ditë prangon shpirtin e vet, asgjëson energjinë e dobishme, mbyt punën konstruktive dhe me takime, mitingje, konferenca, mbledhje, uzurpon masmedian dhe kjo e fundit nën-ndërgjegjen e popullit, i cili, pak nga pak, mësohet të bashkëjetojë me imazhin shtypës e të pashmangshëm, me imazhin e gënjeshtërt të njeriut gjithnjë në aktivitet, në lëvizje, të palodhur, të interesuar për gjithçka, që zë çdo ditë e më tepër hapësirë, atë hapësirë e kohë që ua merr të tjerëve, në fund të fundit, duke shtrënguar e mbyllur, duke ndryrë kështu inteligjencën, krijimtarinë, unin, etjen, ethen, egon, arrivizmin e shumë e shumë individëve, që dalëngadalë heqin dorë të lodhur nga qëllimet, idealet, ëndrrat e shpresat e tyre, për t’iu kushtuar mbijetesës, radhës, mbushjes së ujit e zënieve të kota me komshinjtë...“.
(fragment nga libri)