Biri

Një fëmijë që humb prindin, thirret jetim; një grua që humb të shoqin, thirret e ve; një burrë që humb partneren, thirret vejan. Por një emër për prindin që humb fëmijën? A mundet bota ta quajë ende “materie” prindin që mbetet jetim i fëmijës së vet? Duket sikur diçka është zhvendosur në kurdisjen logjike të jetës kur ndodh kjo, diçka e pamëshirshme është gatuar në zonat më të errëta të fatit. Në këtë rrëfim personal të sajin, autorja Flutura Açka, është kjo fjalë fatale: “E pabir”. Kështu thotë ajo se ka mbetur pas 5 majit të vitit 2018, kur humbi nga një sëmundje e tillë, djalin e saj vetëm tetëmbëdhjetëvjeçar. Gati më shumë se dy vjet pas lamtumirës me të birin, e pashëruar nga dhimbjet e paduruar të të ndjerit, ajo merr një “udhëtim” personal dhe me shumë tronditëse nëpër tragën e ferrit që kaploi jetën e saj. Ky vetërrëfim shkon në zemër të lidhjeve të epërme. Ajo hulumton zinë, si një proces i gjatë dhe përcaktues i jetës pas kthimit të fëmijëve, merret me identitetin e jetës mes dy kulturave ku endet jeta e saj dhe hyn në thellësitë metafizike të dëmtimeve, pa e kthyer atë në një përqarje mbytëse për lexuesin. Ky libër nuk mëton të zgjojë dhembshuri, si mund të jetë sa e tmerrshme është vdekja, si “substanca” që ndërton pikëllim, por se sa tragjike është ta mbyllësh jetën në të vërtetë e tu të bukur, dhe më tepër, se sa fatale. të mos dish ta jetosh atë edhe ashtu, të shkurtër nga fati. Ky “udhëtim” tronditës, më i vështiri i jetës së autorëve, si qenie dhe si shkrimtare, është një herë e parë për vlerën e jetës dhe dashurisë njerëzore.