Te Bukur Dhe Te Mallkuar

“Të bukur dhe të mallkuar”, botuar për herë të parë më 1922, është romani i dytë i shkrimtarit F. Scott Fitzgerald. Ai eksploron dhe portretizon shoqërinë e lartë amerikane nëpërmjet dy personazheve, aspirantët aristokratë të Periudhës së Jazz-it, Antoni dhe Gloria Paç. Që të dy, burrë e grua, personifikojnë shoqërinë e zvetënuar njujorkeze të viteve '20, të shekullit të kaluar: janë të pashëm, si sipërfaqe, në kërkim të kënaqësive dhe të këtyre viteve.
Nga njëra anë, gjendet Antoni, djalosh i pashëm, i mërzitur me jetën e rëndomtë, jetim, që kalon një periudhë kohe në Romë ku, mes grave, mbrëmjeve me miqtë dhe frymëzimet e ndryshme artistike, si shumë bashkëmoshatarë të tij ndien në një ditë. jo fort të madhët do të jenë më të mëdhenj në jetë. Nga ana tjetër, Gloria, 22-vjeçare nga Kansas Siti, eksentrike, e trazuar, e zhgënjyer, që e josh mban Antonin me bukurinë dhe karakterin e saj krenar. Dy të rinjtë një lidhje dhe, pas një fillimi disi të dhimbshëm në dukje, martohen, të bindur që kanë gjithë botën në dorë. Mirëpo, tani që jeta fillon e vërtetë se nga rritja, ata zbulojnë janë të pazotë për t'u bërë në planin e punës, apo për të punuar realisht duke u përligjur nga më të ndryshmet vetëm për t'u zdërhallur pas qejfeve dhe luksit. Në një pritje të një të madhe të madhe të mbetur nga gjyshi i Antonit, ata përtej caqeve të tyre ekonomike. Shoqëruesi i ditëve të tire pije alkoolike, vota, festa, luksi dhe kumari. Por kur nxjerra nuk vjen, jeta e tire
shndërrohet në kërkim të ankthshëm të pasurisë dhe aleancat e brishta
të këputen.
Romani është frymëzuar pjesërisht nga lidhja e Fitzgeraldi-t dhe
veshjet e tij, Zelda-s. Të dy personazhet evokojnë një portret të gjallë
të një bote të humbur: një qytet ku gëlon vesi, një shoqëri pa krye e pa drejtim
dhe një dekadent dhe pa rrënjë.
“Të bukur e të mallkuar” është një satirë e moralshme amerikane në fillim të shekullit
XX, gjatë viteve të proibicionizmit, ku të rinjtë – protagonistët e rinj
shekullit XX – duhet të përballen me vlerat e epokës së paraluftës.
Ata mishërojnë epokën në të cilën duket dhe që do të jetë në mënyrë
dramatike me krizën e vitit 1929.
Përsa i përket stilit, romani është i shkruar mirë, dhe humbja graduale e
Kureshtjes mendore nga ana e Antonit, zvetënimi i tij i ndodh deri në
shndërrimi në një “relikt të mjerë” është në mënyrë bindëse.
-Louise Maunsell Field, The New York Times, 5 mars 1922
Para “Të bukur dhe të mallkuar” nuk e dijë ç'donte të thoshte të lexoje një
libër vetëm për kënaqësinë e kulluar të dëgjuarit të zërit shkrimtarit, për
kënaqësinë e parë të larmishmërisë së gjuhës të një mjeshtri të stilit. Stili i
Fitzgerald-it ishte plotësisht i ri [...] një përvojë sensuale dhe entuziazmuese.
Indipendenti
“Të bukur të mallkuar” tashmë është një nga romanet që ka kapur
më së miri thelbin e Epokës së Jazz-it. [...] vepra e dytë e Fitzgeraldit
është drithëruese, bindëse dhe me një qasje intriguese.
Fokus argëtimi