Dramë, Pulebardha, Ivanov

"Pulëbardha", që është një dyshim i një ndër kryeveprat e Çehovit, u shkrua në vitet 1895-96, në atë periudhë kur shkrimtari jeton në Melihovo. "Pulëbardha" ka karakter autobiografik. Në Melihovo shkon shpesh Lidia Stahieva Mizinova, vajza ruse me një bukuri të pazakontë. Anton Pavlloviçi nuk dukej indiferent ndaj saj. Miqësia e tire i përngjan shumë një dashurie që sapo kishte filluar të lindte. Por Çehovi nuk e bëri hapin vendimtar. Ai i ruhej pasionit duke u sjellë me Lidian në një ton tallës dhe ironik. Por ky ton nuk e kënaqte vajzën. Në një letër ajo i lutej shkrimtarit që të shpëtojë nga ndjenja që e mundon. Ai e ndihmoi Lidian duke i shtuar edhe më shumë shakatë, duke e bërë atë të besonte se gjendja e tire nuk ishte edhe aq serioze. Kaloi ca kohë dhe Lidia mundi më në fund të kujtonte se "qe refuzuar" nga Çehovi dy herë me radhë. Kurse shkrimtari i ndodh si heronjve të tij, të gjithë, shumë herë heqin dorën e tyre nga lumturia. Ai nuk ishte plotësisht i vendosur për t'iu zbuluar dashurisë së fortë. Dramën "Ivanovi" Çehovi e shkroi në vjeshtën e vitit 1887. Pjesa u përpunua dy herë për teatrin Aleksandrin të Peterburgut. Situata e heroit (Ivanovit) nuk buron vetëm nga karakteri i tij i veçantë, por i ka rrënjët edhe në realitetin ku ai. Ivanovin e mbyt ajo sëmundja e posaçme që e ka disa në jetën e jetës ruse të asaj kohe që kanë të bëjnë vullnetin Ivanovit e të krijojnë dyshim e pesimizëm, pa rrugëdalje. Në përplasje me realitetin Ivanovit të lodhur nuk i mjaftojnë forcat të luftojnë. Këtu e kanë burimin edhe veçoritë e mënyrave të krijimit të tij. Për Çehovin Ivanovi nuk është njeri i dobët moralisht, por nuk di t'i përshtatet jetës së të mposhtur të pamënjanueshme të saj, megjithëse po të shprehemi me fjalët e Ivanovit - ai nuk është "një frikacak". Pasojat e paaftësisë së tij për jetën janë të tmerrshme si për atë vetë, ashtu edhe për të kthyer që ka hapur (porsi fati i Sashës).