Kenga E Fundit

Veronika Mileri, që të gjithë e thërresin Roni, është shtatëmbëdhjetë vjeç, jeton në Nju Jork, frekuenton klubet më trendi të qytetit dhe është një vajzë e pavarur. Gjer në çastin kur gjendet për të kaluar verën në Uilmington, në Karolinën e Veriut, me të atin Stivin, ish-mësues pianoje dhe koncertist, i cili e ka braktisur familjen e kaluar prej vitesh. Është kjo arsyeja pse Roni e urren, deri në atë pikë sa nuk dëshiron më të ketë të bëjë fare me të. Kanë kaluar tre vjet nga hera e fundit që ka folur me gojë dhe nuk do të kishte asnjë dëshirë të rifillonte ti fliste tani. Por nuk është ajo që e organizon jetën e saj, akoma jo. E ëma ka marrë një vendim të prerë: ta dërgojë bashkë me vellain e vogël Xhonan në atë të babait gati të panjohur, i cili është vetëm në një vend të humbur të bregut lindor. Ku zbavitja më e madhe është të peshkuarit dhe të ushtruarit e sërfit. Roni i duket sikur ka një makth dhe ka qenë i bindur se ajo do të jetë në jetë vera më e mërzitshme e jetës së saj. Stivi është gjithmonë i ati që kam mësuar në muzikën dhe që ka shkruar për të këngët më të bukura. Megjithatë, njohja e Uillit, njeriu i fundit nga i cili besonte se mund të tërhiqej, do të thotë për Ronin ta shoh botën me të tjera. Me Uillin, Roni jeton që në Nju Jork si që kishte marrë me mend, si të ruajë gjatë gjithë natës një fole breshkash detare dhe të kundrojë në heshtje perëndimin e diellit në vijën e horizontit. Kështu, një herë e dashur ka marrë, për të parë jetën e saj. Një grusht ditësh, dhe ajo verë e shkurtër do të bëhet më përvëluesja e stinëve. E paharrueshme, si dashuria e parë.