Dashuria, Hyjnorja, Krijimi

Mbretëria e spiritualitetit është mistike dhe e thellë. Kur e shoh botën me admirim dhe pak frikë, bëhemi të vetëdijshëm se ajo është e mbushur me jetë shpirtërore. Pastaj ndiejmë që një pjesë e shpirtërores është përtej kuptimit tonë. Vetëm disa mendje të ndritura, që po prezantohen në këtë libër, ia kanë dalë mbanë të "shohin" disa vezullime të asaj zone. Ata e panë botën tonë dhe gjithçka në të, si asgjë më pak se mrekullitë dhe hyjnoret. Poezitë janë shkruar nga arsyeja dhe rruga e gjatë e kërkimit, të frymëzuara nga natyra, joga, meditimi, studimi i shkrimeve të shenjta, poezia Zen, budizmi, Osho, Tantra, poezia japoneze dhe kineze, filozofia lindore, filozofia perëndimore, Tagora, Rumi , Kabiri, Blake, haiku, dashuria dhe vetë jeta. Jeta, sepse çdo gjë që mbushet me jetë është e shenjtë, siç thoshte Blake; joga, si burimi kryesor i çdo praktike të mëtejshme, si burimi kryesor i çdo praktike të mëtejshme, dhe poezia së bashku, për të ndezur të lëvizur në lëvizjet e tire krijuese, që do të kthehen në zemër të vetes, dhe do të kthehen në botë për të riprodhuar sipas mënyrës së tyre. Ka kaq shumë poezi, ku Buda u flet dishepujve të tij dhe mbarë botës. Gjuha e tij është poetike, sepse në këtë histori ka kaq shumë ekstazë, njohuri dhe dije, pa'fillim e pa fund. Lumturia është e tillë, saqë, shpesh, si poezia nuk mund ta shprehë atë që shfaqet nga ajot. A mund ta zbulojmë gëzimin e përjetshëm, jo duke kërkuar pafund, duke e zotëruar apo duke arritur, por thjesht duke nderuar dhe pasurinë e çastit, ndjenjën e përmbajtjes dhe kënaqësisë? A mund ta shohim çdo ditë të jetës sonë me gëzim dhe pasion, sikur të ishte një jetë e plotë dhe e plotë? A mund ta përqafojë heshtjen, thjesht duke qenë aty, tani, siç jemi, pa ndrojtje apo frikë? A të gjejmë pak kohë për meditim, duke qenë në natyrë apo vetëm me mendimet tona? A mund ta shohim parajsën në një të tillë apo shenjtërinë në një rreze dielli?