Vajza E Portokalleve

Duke shkruar një stil dhe gjuhë të kthjellët Gaarder-i vazhdon të jetë në befasojë me ndodhitë dhe me portretet e jashtme-zakonshëm të personazheve që brenda librave të tij.
Xhorxhi është katërmbëdhjetë vjeç dhe bën një jetë të qetë, ashtu si ata janë bashkëmoshatarëve. Por një ditë ai gjen një letër që babai kishte shkruar përpara se të vdiste, kur Xhorxhi ishte shumë i vogël, të cilat ishin akoma të fshehura në karrocën e tij të fëmijërisë, me qëllim që i biri të mund të gjente kur rritej. Në këtë letër bababi, Jan Olav, tregon histori e Vajzës me portokalle, të cilën e kishte takuar rastësisht në një tramvaj në Oslo.
Ata këmbejnë shikime të shpejta. Disa minuta më vonë, djaloshi mendon se vajzës është duke i rënë qesja e madhe nga letre plot me portokalle. Ai lëshohet drejt saj, por që të gjitha portokallet përfundojnë në dyshemenë e tramvajit. Vajza i thotë se ai është torollak, ajo zbret në stacionin e rradhës, e pyet nëse mund të marrë një portokall dhe djaloshi pranon.
Kalojnë disa javë dhe që të dy ritakohen në një kafene. Edhe këtë radhë vajza mban një qese të madhe plot me portokalle. Për një minutë të vetme ata shohin njëri-tjetrin. Pastaj, me një lëvizje të tërë hijeshi, ajo çohet dhe del nga kafeneja, me qesen e madhe me portokalle në duar. Ai e sheh me lot në sy. Të dy, deri në atë moment, kanë shkëmbyer vetëm disa fjalë. Pjesa tjetër është një mister, pas të cilit Xhorxhi është joshur përgjegjës dhe që është shumë afër…
Një film pa zë që Jostein, pak nga pak, e bën të flasë me një muzikë të qetë, si një fantazi ndërmjet kujtesës dhe të tashmes. Në letrën, në atë që ndërthuren edhe shikimet dhe mendimet e Xhorxhit, historia e Vajzës me portokalle është një shkas për të folur për kuptimin e jetës. Të dy zërat, i bababit që vjen nga e kaluara dhe i të birit, ndërthuren për të krijuar një histori që ka aromën e një familjeje të urtë nordike moderne dhe shijen e nostalgjisë.