Dielli I Skortave

Historia bosht gjigand, një bosht manjetik është i njëjti që është i afruar i madh, porsi bletët në koshere sendet e njerëzve, natyran e gjithçka tjetër të konceptueshme, të prekshme të paprekshme. .
Historia e çdo njeriu është historia e një familjeje në miniaturë, e cila në vetvete është historia e një qyteti në miniaturë, që dhe kjo e fundit është historia e një vendi në miniaturë dhe të gjitha këto histori miniaturash, pjesë e historisë së madhe. të përsëritur njerëz.Prandaj dhe çdo njeri kur lexon një libër, një histori, aktuale apo e lashtë qoftë, shprehet të gjejë tek personazhet e tij diçka nga vetja. Sa më shumë tipare të vetes të gjejë tek personazhet aq më shumë i dashuron këta persona, të dashuruar dhe librin ashtu siç dashuron veten.
Tek "Dielli i Skortave" çdo njeri gjen vetveten. E gjen tekt e personazhit për të jetuar, për të luftuar, për të mbijetuar, për të krijuar, për të dashuruar, për tu qetësuar dhe një fond për tu zëvendësuar. të sigurt është i sigurt se ata nuk i janë të huaj, se në fakt ata janë ashtu siç duhet të ketë që ai të ishte, në qoftë se guximi dhe vullneti i kanë munguar që të bëhej i tillë.
Afërsia e "Diellit të Skortave" për gjithsecilin qëndron në faktin se jeta aty paraqitet ashtu siç është, edhe e bukur edhe e shëmtuar, edhe e mirë edhe e keqe."Nga trendafili del gjemb dhe nga gjembi del trëndafil". Kjo fjalë e urtë është motua që gjen mishërim në histori më shumë se 100 vjeçare në pesë brezave të një familjeje të bregut të Puljas, në një krahinë të prapambetur po që jeta jep të ketë emocione nga fshati si një vend tjetër.
Në personazhet e "Diellit të Skortave" del karakteri i karakterit pragmatik të fshatit të cilin e bën dhe nuk natyra e përkëdhelin por e fuqizojnë, del qartë filozofia popullore shkencore që me disa fjali fare të thjeshta përmbledh:Rëndësia e vazhdimësisë së jetës në gojën e Rafaelit: Më premtoni se do t'u flisni edhe fëmijëve të mi për të (vështirësi). Do t'u tregoni ato që kini kaluar. Që ajo që ju njohët gjatë udhëtimit tuaj në Nju York të mos vdesë bashkë me ju. Më premtoni se secili nga ju do t'u tregojë diçka fëmijëve të mi. Ndonjë gjë që ju mësuat në atë drejtim. Një kujtim. Një dije. Ta bëjmë këtë midis nesh.Vlerën dhe bukurinë e dashurisë në gojën e Donatos: "Gratë i kanë sytë më të madhe se yjet". Hëngrëm, diskutuam, thirrëm, qeshëm dhe pimë si njerëz. Krah më krah. Ishin çaste të çmuara Pepe. Ke të drejtë. E çfarë nuk do të jepja unë për ta provuar edhe një herë atë ndjenjë."
Vështirësitë dhe zhgënjimi që jeta nuk ia kursen askujt në gojën e personazhit kryesor, Karmelës: "Unë jam një grumbullim ditësh të trishtuara në këmbë të qytetit më të madh." vetëm të bëjmë sa kemi mundësi më mirë pastaj të kalojmë stafetën dhe të lirojmë të shiten."