Pikaso Prej Ajri
B16841
14 days return right
Dorëzimi
Opsionet e pagesës
Përparësitë tona
Gjeni të ngjashme
Përshkrimi
Romani Pikaso nga ajri i autorit Roland Gjoza, në një tjetërsinë e elementëve thadrues, në rrëfimin dhe figurimin estetik, në ligjërimin dhe plazmin e personazheve, vjen në shekullin e ri, si befasi shkrimore e prozëshkrimit në gjuhën shqipe. Në frymën e vet është një tekst, që në mënyrë të veçantë, rrokë dhe pikturon shpirtin dhe po kaq, ndriçimin e tij, kurse si teksturë shkrime letrare, gërsheton dhe shpalon ngjyrat klasike dhe postmoderne, në strukturën dhe poetikën e rrëfimit.
Autori, vendos në gjurmim të shpirtërores, që mendon arti dhe artisti (të cilët në këtë kohë duket se duket në zgripin e vet ekzistencial), pasi duke thirrur në kujtesën Pikason (veçse të shpërndrruar në mjeshtërin e ajrit), piktorin që çuditi shekullin e kaluar, sendërton botë romanore, që ka për univers shpirtin e njeriut dhe të artistit.
Kjo rrethanë e qartë e vlerëson përthyer në mesazhin e tekstit romanor, si shenjëzim i poetikës postmoderne, të sjellë në mend idenë e Umberto Eco-s, ku nënvizon se në letërsi kemi: një estetikë, bosht i së cilës nuk ishte ironia intertekstuale. , në librin Si të shkruaj. Shpirti i atyre që kapërcyen detin, kohë dhe muret, njerëzit e huaj dhe artistë, përsëri mbetet shpirt dhe i ngurtësuar në dy përmallime, në dy ekstaza shpirtërore siprane, i mirë dhe i mirë që mbetet shtegtimesh, e parandalojnë vizëllima disafishe të një proze ndryshe.
Autori, vendos në gjurmim të shpirtërores, që mendon arti dhe artisti (të cilët në këtë kohë duket se duket në zgripin e vet ekzistencial), pasi duke thirrur në kujtesën Pikason (veçse të shpërndrruar në mjeshtërin e ajrit), piktorin që çuditi shekullin e kaluar, sendërton botë romanore, që ka për univers shpirtin e njeriut dhe të artistit.
Kjo rrethanë e qartë e vlerëson përthyer në mesazhin e tekstit romanor, si shenjëzim i poetikës postmoderne, të sjellë në mend idenë e Umberto Eco-s, ku nënvizon se në letërsi kemi: një estetikë, bosht i së cilës nuk ishte ironia intertekstuale. , në librin Si të shkruaj. Shpirti i atyre që kapërcyen detin, kohë dhe muret, njerëzit e huaj dhe artistë, përsëri mbetet shpirt dhe i ngurtësuar në dy përmallime, në dy ekstaza shpirtërore siprane, i mirë dhe i mirë që mbetet shtegtimesh, e parandalojnë vizëllima disafishe të një proze ndryshe.
Reviews
Nuk u gjet asnjë koment