Perftyra
B13975
14 days return right
Dorëzimi
Opsionet e pagesës
Përparësitë tona
Gjeni të ngjashme
Përshkrimi
Përftyra (fragment)
Pa flokë. Fytyrë pa rruar për pak javë. Idhull i vajzave të dikurshme. Një çast mendoj nëse do t’u kish pëlqyer kështu. Zhbindem që nuk është ai. Nuk mund ta besoj shterrësinë e shprehësisë, të paktën te sytë e njerëzve të tillë jo. Skena u beson prapë. Më shumë se çdokujt tjetër, dhe pse mund të duken ca të harruar në arenë. Një skeptik me zor e kap këtë. Vetë ata e dinë. Përvijim episodi largohet nga një e çarë plastmasi. Ndoshta perdja e skenës. Pjesë e luajtur natyrshëm. Pa një të metë. Gjeniale! Gati harroj të qesh me këtë të fundit. Kamerieri mes tavolinave, tabaka në duar, në kostumin e bardhë e zi, fjongo të kuqe, flokë xhelatinë shkëlqyer: “Ma ndërro tavllën” - një zë. Ai i gatshëm.
Përplasje minutash. Ajrftohtë kondensuar në plastmasët e lokalit. Tavolina, karrige, njerëz arti, tymra bisedash të kondensuara në koren e trurit. Diku zien një vullkan që nuk do të shpërthejë kurrë. Llavëbrenda: zonjusha-zonjëza.
Kollitem. Gripi ende s’ka kaluar. Por s’ka të bëjë me të ftohtin, as me atë tjetrin. Duhet t’i ketë kaluar të paktën tre semaforë. Heshtja dhe mendimi më kanë futur në dhëmbët e tyre dhe po më mbllaçisin. Më dhembin kockat
- Do të prishet më keq koha, flas. Shohin me habi. -Po më dhembin këmbët. I kam barometra të gjallë.
“- Po prit të kalojë ky shi të paktën”, - një zë.
“- Do të ketë prapë rebelime moti.”
Nuk ma vënë veshin, vazhdojnë bisedën. Ngurroj: “Ç’dua këtu?”
Pa flokë. Fytyrë pa rruar për pak javë. Idhull i vajzave të dikurshme. Një çast mendoj nëse do t’u kish pëlqyer kështu. Zhbindem që nuk është ai. Nuk mund ta besoj shterrësinë e shprehësisë, të paktën te sytë e njerëzve të tillë jo. Skena u beson prapë. Më shumë se çdokujt tjetër, dhe pse mund të duken ca të harruar në arenë. Një skeptik me zor e kap këtë. Vetë ata e dinë. Përvijim episodi largohet nga një e çarë plastmasi. Ndoshta perdja e skenës. Pjesë e luajtur natyrshëm. Pa një të metë. Gjeniale! Gati harroj të qesh me këtë të fundit. Kamerieri mes tavolinave, tabaka në duar, në kostumin e bardhë e zi, fjongo të kuqe, flokë xhelatinë shkëlqyer: “Ma ndërro tavllën” - një zë. Ai i gatshëm.
Përplasje minutash. Ajrftohtë kondensuar në plastmasët e lokalit. Tavolina, karrige, njerëz arti, tymra bisedash të kondensuara në koren e trurit. Diku zien një vullkan që nuk do të shpërthejë kurrë. Llavëbrenda: zonjusha-zonjëza.
Kollitem. Gripi ende s’ka kaluar. Por s’ka të bëjë me të ftohtin, as me atë tjetrin. Duhet t’i ketë kaluar të paktën tre semaforë. Heshtja dhe mendimi më kanë futur në dhëmbët e tyre dhe po më mbllaçisin. Më dhembin kockat
- Do të prishet më keq koha, flas. Shohin me habi. -Po më dhembin këmbët. I kam barometra të gjallë.
“- Po prit të kalojë ky shi të paktën”, - një zë.
“- Do të ketë prapë rebelime moti.”
Nuk ma vënë veshin, vazhdojnë bisedën. Ngurroj: “Ç’dua këtu?”
Reviews
Nuk u gjet asnjë koment