Njerezit Vdesin Te Premten

"Njerëzit vdesin të premten" janë një tufë tregimesh ku dramatike dhe komike, ndërthurur në një estetikë të absurde, duan të ushqejnë njëra – tjetër. Kontrolli i vdekjes nga ana e njeriut është pika e fundit ku gjenia krijuese e tij kujton se kap apogjeun e vet. Njeriu i merr fronin. Rob i ka iluzioni, ai çon në skajet më të mëdhatë narcizmin e vet.
Bota që ai percepton nuk është veçse vetja e vet e projektuar atje. Vetja e njeriut venitet, për t'u shfaqur përpara shqisave të tij si peizash, natyrë, aroma, tinguj shpesh të madhërishëm. Njeriu nuk del dot jashtë vetes.
Adhuron veten e tij duke u habitur përpara simetrive, rregullsive, ligjësive, të cilat në fakt nuk janë veçse produkte të logjikës së tij. Nuk e mendon dot kaosin. Prandaj kaosi shpërthen të gjithandej si forcë e errët e pavlerësuar.
Midis riprodhimit të tij si vete, dhejes së vetes së tij si njoh natyrën, si mjedis rrethues, pra si tjetër, njeriu lëkundet midis narcizmit dhe një strabizmi që është dyzon të gjitha pamjet që ai vështron. Nuk sheh qartë.
Lind drama e që e zbret njeriun nga iluzioni narcist i vetëhyjnizimit, duke e flakur në një jetë të plotë dëshirash për të jetuar madhërishëm me jetën time të madhe të dhimbjes, gënjeshtra, mjerim. Njeriu – perëndi është një herësh dhe një njeri i vockël.
Të kapur së bashku me lëvizjen edhe personazhet e këtyre tregimeve, duke qenë brenda rasteve të papritura, të pambaruara, si copëza fotografish që pasi janë grisur nga një dorë inatçore, shpërndahen të gjitha në asfalt, ndryshe nga një vrundull që vjen nga kurrkund.