Lumi I Vdekur

Fragment nga libri: Koha, atë mëngjes, aty qante, aty qeshte. Karvani dy qerresh i të zbuarve posa kishte lënë pas mullirin e beut, kodrën e Shkozës dhe kishte hyrë në Fier. Qerret ndaluan përpara urës së gurtë e të ngushtë të Gjanikëve dhe po pritshin të kaloni përtej vargut të gjatë i grave. Me kanistrat bosh në duar, po me gojën plot llafe, ato ktheheshin nga kisha e Shën – Gjergjit për në shtëpi. Shiu sa kishte pushuar, megjithatë, nga ijet e terura të buajve, nga halat e gjata të qepallavëve të tyre, nga lelet e shkurtra, nga veshët llapushë të qenit që kishte zënë vend atje poshtë qerres, rrëshqisnin rrëke të holla uji që vinin e binin. mbi llucën e rrugës. Rrogozet nga kashte frytje, qe mbulonin qerret dhe ruanin njerezit e plaçkat nga kullimi i reve, si kishin pire e ishin fryre te tjera rruges me shi, te ngopur, po villnin tani ujët e tepërt. Lart, në qiell, nga një dritare e madhe e hapur përmes reve, dielli po vërvishet mbi qytet tufën e rrezeve të tija, që ngjanin me vandakë zhukash të thata, të arta, që një dorë e fshehtë i flakë poshtë në fushë. -Tyt, të marrtë djalli, të marrtë!... foli Pilo Shpiragu, në krye të qerres, kur bishti i kaut, ngarkuar me një baltë, i spërkati mustaqet. Po kafsha s'i kishte faj. Një mizë kali, e kishte gudulitur keq nën vehte. Qetë, sikur t'u kishte folur njeri në gjuhën e tyre, morën përpara. Qerrja hyri në urë. Gratë, që ndjenë në frytjen e vakët të kafshëve, bëjnë mënjanë të lemerosura. Një kanistër fluturoi në lumë. Një tufë borziloku mbetet nga gjithë ç'pati ena e pëshpëritjes, shkoi të pagëzohet në ujët e turbullt të Gjanicës.-Po këta të flamosur nuk shohin një herë ç'kanë përpara, po çajnë kështu si të ndërliqur!... foli një nuse duke hequr mënjanë vjehrën. -Sikur i preu gjëkafshë, që i preftë pika, i preftë!... mallkoi plaka. - Na hodhët në lumë, o të mallkuar, që më ju hedhtë perëndia në asnjë hendek, o zot!... Që mos i vafshit të gjallë, o Shënmëri!... truante e në një tjetër, duke u mbajtur fort pas telave. të çkundisur të parmakëve të urës, kur Gjanica e turbullt, që shkon atje poshtë, po ia mirrte mendtë me vehte. Qerret vazhduan në udhë të tyre, si lumi atje nën urë, që shkon pa i vënë veshin njeriut. Vetëm kur donë përtej e morën drejtimin e Semanit, Piloja hoqi frymë e mërmërit me vehte, sikur në qerre të mos kishte tjetër veç tij: - Qëkur na mallkoi zoti, s'kanë ç'na bëjnë munxët e robit...