Labirintet E Medeas

Ajo ecte, kurse ai i ndiqte hapat e saj si një lugat i tërhequr pas vitalitetit të atyre që kanë shpirt. E kishte ndjekur gjersa ajo ishte e ndarë nga shoqëria e saj. Pastaj, i nxitur nga një epsh kafshëror, nuk dinte se ç'kishte bërë. E kishte kapur nga pas dhe ia kishte zënë gojën me forcë. Flokët e saj të dendur e pengonin, sikur donin ta mbronin zonjën e tire me çdo kusht. Ajopëlitej si një peshk i kishte gjetur nga uji, por ai kishte marrë fuqinë e një demoni. Kishte përplasur disa herë kokën e saj pas tokës, gjersa ajo nuk kishte ndjerë më. Për një çast kishte pasurn se ajo kishte vdekur, por jo. Gjoksi i ngrirë ritmikisht nga frymëmarrja. Gjoksi i saj i mahnitshëm. Dëshira! Vetëm ajo dëshirë instinktive e kishte shtyrë në atë veprim veprimor. E kishte përdhunuar, por ajo nuk kishte lëvizur. Kishte ndenjur e topitur, pa bërë zë! Si e vdekur! Ashtu kishte përvojëuarn e saj të parë. Askush në Sarandë nuk e dinte se nata e parë e një gruaje që ishte më e bukura dhe më e dëshirueshme nga të gjithë burrat, kishte kaluar në një errësirë të plotë dhe pa asnjë lloj ndjeshmërie. Pasi kishte mbaruar, ai kishte mbetur aty si një budalla, nga frika se mos ndoshta dikush tjetër do të shkonte aty dhe do të prekte, do t'ia ledhatonte flokët, fytyrën, gjoksin. Kur ajo kishte hapur sytë më vonë, ai i kishte hedhur një vështrim lutës, sikur donte të merrte falje prej tyre. Nata e gjeti Nestin në udhëtim. Po largohej gjithmonë e më larg nga Medea. Ajo s'mund të lëvizte më, por do të ishte një larg për anijet e botës së përtejme. Nesti kishte kokën pas xhamit. Sytë i rëndonin, por gjumi nuk e merrte. E vranë se ishte e bukur! mendoi me vete për të qindtën herë, pastaj mbylli sytë. Sikur të arrinte të flinte! Pa atë! Pa Medean!