I fshehtë

​Një kazermë perëndimore që të kujton mërgimin, gjatë një mërgimi që ngjan me vdekjen në përgjigje, edhe me çlirimin nga çdo e tashme, një i ri shqiptar (me nofkën Incógnito) caktohet ditë, ose thjesht çon një jetë në dukje të rëndomtë. . Për vite me radhë, tek shpreson të kthehet në dashurinë e hershme, ai ruan depo armësh e municionesh, salla librash, veten, kujtesën dhe disa të panjohura, i rrethuar nga eprorë e bashkëkohës që sikur mishërojnë vetë fatin, në një hapësirë ​​e kohë. ku njeriu ka arritur të mos kushtojë më tepër se një plumb.
Ligjërimi i romanit Incógnito i shkrimtarit Ardian–Christian Kyçyku rrjedh mbi tehun që bashkon e ndan metaforën nga e përditshmja, duke pasur një baraspeshë të çuditshme midis tyre, qënieve dhe dërgojnë të ngjashme e të kundërta. Gjërat rrjedhin herë si në ëndërr, herë si në zhgjëndërr, herë si në vegim, herë si në të gjitha bashkë, brenda një bote tashmë të globalizuar. Kaosi i mendimeve, i shprehjeve dhe i ngjarjeve të tij në qënien e protagonistëve dhe nënshtrohet fjalës-kyçe “anasjelltas”, që sundon nëntekstin librit.
Brenda 2 vjetëve, gjatë të dhënave tregon romani, kufijtë hapen; kazerma, ose mërgimi zgjerohen; poashtu edhe vendlindja, - në kahe e kohë të ndryshme, - ndërsa shqiptari Incógnito jeton disa jetë, i bindur se vërtet “mund ta zgjidhësh njeriun nga mërgimi, por s'mund ta trajtojë më mirë njeriun”. Roja është duke u kthyer në diçka krejt tjetër, dhe Incógnito nuk pranon të tjerasohet edhe ngaqë me përafërsi se sa të gjatë e ka jetën trupi i tij – dhe ndjen me saktësi se sa të gjatë mund ta ketë jetën e tij. Ai nuk del nga “hija”, duka që më mirë të mbetet një person është zgjedhur, se sa dikush me një jetë të vetme. Vazhdon të pres një dashuri tjetër atje ku dikur, bashkë me të dashurën, prisnin vdekjen.