I Verber Shiu Ne Mengjes

Flori i romanit “I verbër shiu në mëngjes”, “i persekutuar” nga operacionet dhe fati, jeton në simbiozë me praninë e pritjes së shiut, me kujdeset e pafundme drejt Turqisë dhe me përkushtimin e familjes.
Në rrjedhën e poetikës narrative, personazhi qendror merr me vete të sëmurët e jetës, të realitetit, të ekzistencës dherigjenit të vërtetë të politikës që keni, duke dalë nga përdorimi i gjuhës së gënjeshtër të komunikimit, komunikimi i tjetërsuar moral,, social, etj. ., si një informacion e vërtetë ndaj tjetër imit shoqëror. Se, në rrjetën e koklavitur të ndërmjetësimeve që e rrethojnë individin, ai nuk pranon të struket mes palosjes së kësaj rrjete, por rropatet për të cekur fundin e qenies që ajo fsheh, aty “fundin pa fund të jetës”, siç do të thonë Pol. Celan- i.
Kjo realizohet me anë të një mjeshtërie letrare të admirueshme. Bëhen qëmtime të holla të detajit në përshkrimin e peizazhit (të mbeten në përfytyrim, ato me borë dhe muzgjet e liqenit, - të natyrshme, si te krijues letrar pogradecar, - (shpërfaqur, tek sporti i me ekipin e futbollit të tij drejt qytetit. të Pogradecit, në çdo detaj të natyrës, të karakterit të thellë të protagonistit me intensën e dramacitetit psikologjik, të situatave narrative të trishtë të pushtetit shtypës të sëmundjes), në pastelet e gjendjeve të brendshme, të një intensiteti të lartë e të thellë emotiv të protagonistëve. , - njerëzit e njerëzve të tillë të jetës së përditshme, në reflekset e imëta të përthyerjeve të materialeve të tire dramatike morale sociale, por, kemi, kemi, këto ndjesi të holla të dritëhijes së njerëzve, në mjedisin dhe kontekstin tonë shoqëror, në situata jetësore ekzistenciale në zgrip, të artistëve protagonistë, ku gjithsecili nga ne shikon pak, përmes tyre, edhe nga brenda vetes së tij.
Romancieri bën me saktësi portretin e përbashkët të shoqërisë shqiptare e të realitetit shqiptar, përthyer në vetëdijen e një të riu që përballet me rrezikun që i ka rezervuar fatit. Aty ndërthuret komunikimi i ri letrar në përqasje me kundërshtitë e rrjedhave sociale, me dritat dhe hijet e realitetit. Loja dialogjike-tekstore e personazheve, si ajo e Florit meAlbën, apo e piktores, që shënojnë tekste komentuese, herë nga këndvështrimi grotesk e herë nga ai i një naivizmi artistik paralel të gjetur; por ato tekste kryesore më vete jo vetëm tematike, por edhe stilistike. Romani një rrjetë e tërë imazhesh metaforike, metaforash të ketë, me vetëdije ekzistencialiste-spirituale. Është një diskurs lirik-metaforik, optika e të cilit është ngjyros edhe dialogun, edhe rrëfimin, edhe dramatizmin e monologut të fshehur në dialog. Nga ana tjetër, veprat dëshmon se gjendjet në të cilat përcillet Flori Shkurti, çlirohet nga strukturat romanore me mundësi të mundshme.
shprehëse.
Nga dhoma e tij, deri në sallën e terapisë, kalon nëpër shkallët e gjera të të gjitha të kateve. Sa më lart ngitej, aq më keq ndihej. Unë dukej vetja si zogu në fluturim që nga çasti në çast mund të goditur nga toka dhe sa më lart të ndodhej, aq më shumë do të vritej kur të binte.
Kati i tretë, dera e parë. Nga brenda u dëgjua një tingull i mbytur, pastaj gërvima metalike dhe ... heshtje.
Kur zbriste, e shoqeronin te qara femijesh
Poetika e dhimbjes merr frymë nën tisin e çuditshëm të pikave të shiut të frymëve kur“.