Kortizo

... Djaloshi nuk i ktheu përgjigje dhe pas pak muajsh Pëllumbesha u largua nga shtëpia e së ëmës. Dona Izabela pothuajse sa nuk vdiq nga dhimbja. E gjora nënë, ku nuk e kërkoi të bijën. Vetëm pas disa muajsh zbuloi se ajo po jetonte me Leoninë, në një hotel. Më në fund nëpërka kishte trimfuar. Pëllumbesha e varur ndaj prirjeve të saj, i kishte rënë në dorë me dëshirën e vet. Nëna e mjerë e vajtoi të bijën sikur të kishte vdekur, por duke parë që jeta e saj nuk po shuhej vetëm nga dhimbja që e kishte pushtuar, e duke mos pasur asgjë për të ngrënë e as fuqi për të punuar, ajo pranoi me shumë turp paratë që i dërgoi e bija. Që në atë moment e tutje pranonte çfarëdolloj gjëje që i dërgonte ajo. Dhe vajza, e cila ishte e vetmja mbështetje e plakës së varfër, i ndante me të fitimet që nxirrte nga profesioni i saj i ri si prostitutë. Pas ca kohësh – meqenëse njeriu mësohet me çdo gjë në këtë botë – dona Izabela u transferua në shtëpinë e së bijës. Por ama nuk hynte kurrë në dhomën e ndenjes kur kishin vizitorë. Ajo fshihej, edhe kur ndonjë nga klientët e Pëllumbeshës e vinte re prezencën, gruaja hiqej sikur ishte shërbëtorja e saj. Çfarë e mërziste atë së shumti ishte kur e shihte të bijën të dehur me shampanjë pas darke, duke folur larë e palarë dhe duke iu hedhur burrave në qafë. Dona Izabela qante vazhdimisht sa herë që shihte episode të tilla dhe me kalimin e kohës u bë aq keq saqë zuri krevatin e u shtrua në spital, ku vdiq.
Tani te dyja koketat, mike të pandara, si një kobër me dy kokë ishin bërë të famshme në të gjithë Rio de Zhanejron. Ato i gjeje kudo që bëheshin festa; pasditeve shëtisnin me një karrocë të hapur dhe merrnin edhe Zhuzhunë me vete. Në darkë i gjeje në lozhat e teatrove, ku tërhiqnin vëmendjen e politikanëve të lodhur e të etur për ndjesi të reja, dhe pronarëve të plantacioneve të kafesë që kishin ardhur në Rio për të harxhuar pa hesap paratë që kishin mbledhur skllevërit e tyre duke punuar nga mëngjesi në darkë. Një gjeneratë e tërë të shthururish kaluan në duart e dy grave.