Kenga E Fundit

Veronika Mileri, që të gjithë e thërresin Roni, është shtatëmbëdhjetë vjeçe, jeton në Nju Jork, frekuenton klubet më trendi të qytetit dhe është e bindur se është një vajzë e pavarur. Gjer në çastin kur gjendet për të kaluar verën në Uilmington, në Karolinën e Veriut, me të atin Stivin, ish-mësues pianoje dhe koncertist, i cili e ka braktisur familjen tashmë prej vitesh. Është kjo arsyeja pse Roni e urren, deri në atë pikë sa nuk dëshiron më të ketë të bëjë fare me të. Kanë kaluar tre vjet nga hera e fundit që i ka folur me gojë dhe nuk do të kishte asnjë dëshirë të rifillonte ti fliste pikërisht tani. Por nuk është ajo që e organizon jetën e saj, akoma jo. E ëma ka marrë një vendim të prerë: ta dërgojë bashkë me vellain e vogël Xhonan në krahët e atij babai gati të panjohur, i cili është vetëmërguar në një vend të humbur të bregut lindor. Ku zbavitja më e madhe është të peshkuarit dhe të ushtruarit e sërfit. Ronit i duket sikur ka përfunduar në një makth dhe tashmë është e bindur se ajo do të jetë vera më e mërzitshme e jetës se saj. Stivi është gjithmonë i ati që i ka mësuar ta dojë muzikën dhe që ka shkruar për të këngët më të bukura. E megjithatë, njohja e Uillit, njeriu i fundit nga i cili besonte se mund të tërhiqej, do të thotë për Ronin ta shohë botën me të tjerë sy. Me Uillin, Roni jeton përvoja që në Nju Jork as që i kishte marrë me mend, si të ruajë gjatë gjithë natës një fole breshkash detare dhe të kundrojë në heshtje perëndimin e diellit në vijën e horizontit. Kështu, pothuajse pa e kuptuar, gjendet e dashuruar marrëzisht, për herë të parë në jetën e saj. Një grusht ditësh, dhe ajo verë e shkurtër bëhet më përvëluesja e stinëve. E paharrueshme, si dashuria e parë.