Renia E Perendimit

“Filozofinë e këtij libri ia detyroj filozofisë së Goethe-s, e cila është praktikisht e panjohur sot, dhe gjithashtu (por në një shkallë shumë më të vogël) asaj të Niçes. Pozicioni i Goethe-s në metafizikën e Evropës Perëndimore ende nuk është kuptuar aspak; kur diskutohet filozofia, ai as nuk përmendet. Sepse për fat të keq ai nuk i vendosi doktrinat e tij në një sistem të përpunuar, dhe kështu filozofia e sistemuar e ka anashkaluar atë. Sidoqoftë, ai ishte një filozof. Vendi i tij përballë Kant-it është i njëjtë me atë të Platonit - i cili në mënyrë të ngjashme i shmanget sistematizmit që do të mund ta vinte - kundrejt Aristotelit. Platoni dhe Goethe-ja i përkasin filozofisë së të qenurit, Aristoteli dhe Kant-i filozofisë së qenies.
Kemi pra, intuitën kundrejt analizës. Diçka që është
praktikisht e pamundur të përcillet me metodat e
arsyes, gjendet në thëniet dhe poezitë individuale të Goetrhe-s, p.sh. në ‘Orphische Urëorte’ (Fjalët parësore orfike), dhe strofa si ‘Ëenn im Unendlichen’ (Nëse në pafundësi) dhe ‘Sagt es Niemand’ (Mos i thuaj askujt), të cilat duhet të konsiderohen si shprehja e një doktrine metafizike krejtësisht të përcaktuar.
Nuk do të kisha një fjalë të vetme të ndryshuar në
këtë: ‘Perëndia është efektive tek të gjallët dhe jo tek të vdekurit, në bërjen dhe ndryshimin, jo në bërje dhe agjërim; dhe prandaj, në mënyrë të ngjashme, arsyeja (Vernunft) ka për qëllim vetëm të përpiqet drejt hyjnores nëpërmjet të qenurit dhe të gjallës, dhe të kuptuarit (Verstand) vetëm për të shfrytëzuar bërjen dhe agjërimin’ (tek Eckermann-i). Kjo fjali përfshin të gjithë filozofinë time.”
Oswald Spengler