Asgje S'i Kundervihet Nates

Në 2008, në moshën 71-vjeçare, Lysila vret veten. Këtë do ta zbulojë e bija,
Delfina, autorja e këtij libri. Një mëngjes janari, ajo hyn në dhomën e saj dhe
e gjen të ëmën shtrirë në shtrat, pa fill jete. Pyetjes “pse e bëri?” nuk mund
t’i gjesh përgjigje dhe Delphine de Vigan, prej kohësh shkrimtare e njohur, i
bën ballë tundimit për t’i kushtuar një libër. Por, “një dritë e fshehtë që vjen
nga e zeza” e cyt dhe e shtyn të marrë penën në dorë, sidoqoftë e sigurt që
“me anë të të shkruarit asgjë s’mund të zbulosh. E shumta, të jep mundësinë
të ngresh pyetje e të rrëmosh në kujtesë”.
Lysila ishte një grua e bukur, që e admironin dhe e donin të gjithë, por që
mbarte brenda vetes një plagë të thellë.
“Dhembja e Lysilës, nënës sonë, na ka shoqëruar të dyja, mua dhe time
motër, përgjatë fëmijërisë, e më pas, në gjithë jetën tonë... Familja ime
personifikon njëherësh, anën më të gjallë dhe të mahnitshme të haresë dhe
jehonën e pareshtur të të vdekurve, trokitjen e fatkeqësisë. Sot jam e
vetëdijshme që ajo pasqyron, ashtu si në shumë familje të tjera, fuqinë
shkatërruese të Fjalës dhe të heshtjes.
Ky libër ndoshta nuk është gjë tjetër veçse historia e një kërkimi, i cili mbart
në vetvete gjenezën e tij, përçartjet e rrëfimit, përpjekjet e pambarimta. Një
lloj hovi, ndonëse ngurrues dhe i mangët, nga unë te nëna ime.”
Në këtë kërkim të jashtëzakonshëm në thellësitë e kujtesës së familjes, aty ku
kujtimet më të shndritshme jetojnë krah për krah me sekretet më të
tmerrshme, shpalosen me forcë të gjitha jetët tona, mëkatet dhe plagët e
tyre.
"Asgjë s'i kundërvihet natës" ka fituar katër çmime të rëndësishme (Prix du
roman Fnac 2011; Prix Renaudot des lycéens 2011; Prix roman France Télévisions
2011; Grand prix des lectrices de Elle 2012) dhe ka shitur mbi gjysmë milion
kopje vetëm në Francë. Ai është përkthyer në tridhjetë vende të botës.