Rrefej Une, Gruaja

Gratë e rrëfimeve i shohim në marrëdhënie pa prapavijë, në histori pa premtime dhe pa vazhdime. Secila prej tyre ka një rezervë ndjeshmërie njerëzore, afeksioni, që në saje të rrethanave, guximit, gjen rrugën për të ndërvepruar me tjetrin, tjetrën, në një amalgamë ndjesore e trupore. Personazhet nuk janë të obsesuar me lumturinë. U mungon gjithmonë diçka për ta cilësuar jetën e tyre të përsosur... Rrëfimet nuk janë përralla që përfundojnë me "jetuan të lumtur përgjithmonë". Përkundrazi, e marrin fillesën aty ku e mbyll përralla. Personazhet nuk janë gjethe që i ngrejnë peshë puhizat më të lehta të ëndërrimeve. Janë komplekse. Si ajsbergu, që e sheh të zmadhohet sa më tepër i afrohet anijes. Drejt fundit të historive ato janë të afta të habisin me zgjedhjet që bëjnë. Asnjëra prej tyre nuk është gruaja e ëndrrave të tjetërkujt. Secila prej tyre është gruaja e ëndrrave të veta me pyetje, kërkesa, interesa të larmishme, nevoja, dëshira dhe qëllime. Gra fenomenale. Çfarë shohin burrat tek ajo? Përpiqen shumë, pa e rrokur misterin e tyre. Nuk janë të "dobëtat", nuk kanë nevojë domosdoshmërisht për mbrojtje nga burra "alfa". Ato janë të barabarta, të ndërgjegjshme për vlerën e tyre dhe çka sjellin në një marrëdhënie, pa abuzuar dhe pa u abuzuar. Dhe vijmë këtu tek një prej vlerave kryesore, në sytë e mi, të librit. Rrëfimet i çlirojnë personazhet nga dikotomitë në të cilat i mbërthen shoqëria. Ato dalin përtej skemave "shenjtore ose prostitutë", "shtëpiake ose karrieriste", "e dobët ose mizore".