Ameba

“Ameba” është një përmbledhje me tregime e shkruar me qëllimin për të shpërfaqur një estetikë të re rrëfimi, duke krijuar dhe ngritur mbi mite dhe steriotipe letrare këndvështrime të reja. Shndërrimi i mallit koncept në trajtë gjallese një-qelizore, miti i Labirinthit, steriotipet biblike të Samsonit, të Jonës së ndodhur brenda barkut të balenës, të Dinarzades si motra “gjysma-tjetër-e-rrëfimit” e Shehrezades: të gjitha këto tregime ngrihen mbi qëllimin e rrëfimit dhe mjetet nëpërmjet të cilave rrëfimi ka mbërritur sot.
“Rigel Rizaj krijon botë përrallore, ku çdo gjë mund të ndodhë në një çrregullim sistematik të shqisave” – JOHN HODGSON
“Për mua ishte një befasi. Kur i lexova këto tregime, ende të pabotuara, autori ishte vetëm 24 vjeç. Fabtazia e harlisur, zotërimi i gjuhës dhe disiplina e tekstit dëshmojnë një pjekuri të rrallë për moshën. Guxoj të them se Rigel Rizaj mund të jetë e ardhmja e letrave shqipe” – BASHKIM SHEHU
"S'duhet të jetë krejtësisht një përkitje rastësore që emri i librit të parë të Rigel Rizajt ka si titull emrin e një qenieje një-qelizore, por edhe germën e parë të çdo gjuhe, A-në nistore, të bekuar e të mallkuar njëkohësisht, meqë tek A-ja janë parë edhe brirët e demit të nëmur politeist. Të duket se autori ka marrë me qira një ngastër toke nga fushat e metafizikës, aty midis Borgesit dhe Fuentesit, dhe e ka mbjellë me farëra të çuditshme bimësh lëvruar në arat e fantazisë, por edhe rasate kafshësh e qeniesh të allasojta që i ka nxjerrë nga shpella e kokës. Ç'janë ato dhe çfarë kërkojnë të thonë? Pothuajse asgjë, sepse s'kanë lindur për kumtin e të tjerëve, por thjesht për kultin e vetvetes, për të na magjepsur e shastisur. Të duket se mjeti me të cilin autori i ka parë këto gjallesa - mikroskop, dylbi, syze – është i veshur me avull dhe ato vijnë të shformuara, por herë të tjera të duket se autori ka ulur ndriçimin e rrugëve nga ato do të kalojnë, me qëllim që ato të vijnë të frikshme e të deformuara, qenie që flasin më shumë se vetë hija e tyre, sesa trajtat reale të tyre. Dhe s'mund të harrojmë se të gjitha ato nuk lëvizën nën dritën sentimentale të hënës së majit, por nën dritën e zezë të abazhurit të nostalgjisë, të nostalgjisë për gjërat që janë e s'do të jenë, për polenin e një bote që mund të ishte e allasojtë, por që, fatkeqësisht, është e veshur krejt demode me petkat e reales" – BALIL GJINI