Vendi Ku Nuk Vdiset Kurre

Ornela Vorpsi është foto dhe piktore. Në 1991 u vendos në Milano për të studiuar Arte të Bukura. I mbaroi studimet në Paris, ku jeton edhe tani. “Vendi ku nuk vdiset kurrë”, libri i saj i parë është përkthyer në 18 gjuhë. Së shpejti në shqip edhe “Dorën që kafshon, puthe” dhe “Pini kafe Van Houten”
“Në vend ku nuk vdiset kurrë”, ku trupi si plumb, kafshët vdesin pas abortit apo burrash fatkeqe, kurse përfundojnë në burg kur guxojnë të thonë se në treg nuk gjenden më patate. E në një profesor botëror maskiliste, vajzat rriten të mos kenë, të pashkatërrueshme, mes kultit të nënës Parti dhe virgjërisë, të rrethuara nga mama, gjyshe, halla, teze e saj që sa të rrepta po aq dhe të dashura, gardiane të një. matriarkati shtëpiak.
Jemi në Shqipëri, tokë e pluhurosur ee baltosur, në kohën e diktaturës, por peizazhi i Ornela Vorpsit është një territor letrar i shkëlqyer: ekzemplar, metaforik, universal. Me një gjuhë të ngjashme me një bisturi, me një italisht të adoptuar siç adoptohet një shpresë, Ornela na rrëfen anti-edukimin sentimentale të gjitha të rënda të gjendura në mes të dhunës dhe vetmisë, historitë e tire të kurvërive dhe turpit, proverbash dhe kuzhinash. të gjysëmdheshme.
“Sa të vërteta ka brenda letërsisë, pra brenda ekzistencës së Ornela Vorpsit.” Valeria Parrella
Mundja ishte çdo herë një periudhë gëzimi, të bërtitur Sëat resht, nuk isha më e detyruar të fërgoja patate pas shkolle, mund të flija sa të bëjë, nuk kish pse pastroja orizin kokërr më kokërr, nuk kish dru për të prerë dhe, çuditërisht, nuk. isha më kurvë. Kjo zgjaste deri sa shërohesha, deri në ditën e mallkuar që shërohesha, pas së cilës rifillonin fyerjet, unë kthehem prapë kurvë dhe reçeli im shkon për vizitë tek të sëmurët si çmime madhështore: reçelin e han o me një këmbë në varr o hiç.